Bizarre avond
Door: Niels van den Brom
Blijf op de hoogte en volg Niels
11 Maart 2014 | Gambia, Brufut
Oke, oke, dit was misschien niet helemaal voor mij maar het kan haast geen toeval zijn. Afgelopen woensdag hadden we namelijk ook de officiële opening van de kleedkamers op het campus terrein van de universiteit van Brikama. Samen met de sponsoren van Stichting Buganala, de mensen van Stichting Bouwen The Gambia en de uiteindelijke gebruikers hebben we kunnen kijken en luisteren naar de grote opening. Wel op zijn Gambiaans en dus met een uitloop van zo’n twee uur.
Voor dat het begon heb ik van Wouter en Wies een heerlijke fles lokale whisky gekregen voor mijn verjaardag. S’avonds bij het eten vertelde ze dat het nog niet alles was en kwamen er nog twee kadootjes. Na het eten hebben we een shisha gerookt op het terras en dat was de afsluiting van mijn 25e verjaardag.
Dit weekend besloten we om een lang weekend vrij te nemen. De werknemers van Brikama hadden donderdag middag al weekend, het reken en teken werk zat er allemaal op en vanaf maandag zou het voor ons allemaal drukker worden omdat in Brikama de echte bouw gaat beginnen en ik mijn eigen project in Tujereng krijg. Hierover later meer.
Zaterdag wilde we iets ondernemen. Dus we zijn in de ochtend in de auto gestapt naar Baobab Island. Een locatie voor de toerist die van uitdagingen houdt, aldus het Gambia boekje.
Na een tocht van zo’n 40 minuutjes waren we al voorbij het dorpje waar het zou moeten zijn. Nergens een teken van Baobab Island. Na bijna een uur hadden we door dat we veel te ver waren gereden en daar gingen we weer, terug naar het dorpje. Daar aangekomen konden we weer niets vinden wat op Baobab Island doelde en dus zijn we het dorp ingereden richting de rivier. Weer nergens een teken van het eiland. Op een gegeven moment reden een doodlopende paadje in met aan het eind een hutje, kapot dak, een paar mensen en wat gewassen voor de deur. Wies reed en ze had door dat we verkeerd zaten. In wies haar ogen was er maar één oplossing en dat was keren en dat deden we dus ook. Tijdens het keren zag ik dat de mensen van het huisje naar ons toe kwamen lopen. We vroegen hen de weg naar het eiland en voor het eerst hadden we een aanknopingspunt. Ze wisten waar het was! Vervolgens vroegen we ze of ze hier woonden waarop de man zei dat dat zo was. En dat de plek waar we net hebben gekeerd zijn gewas was. Na een ongemakkelijke stilte besloot Wies de beste man te bedanken en weg te rijden.
Bij het volgende doodlopende straatje besloten we de auto te parkeren en verder te lopen. Na een wandeling langs de bos ui plantages kwamen we bij het water met, je raad het al, een eiland vol baobab bomen. Aan de overkant zaten twee mannen rustig aan het water en over de rivier kwamen de vrouwen in hun kano’s terug van de oesterbanken. Na een kort, schreeuwend dialoog over de overtocht kwamen de twee mannen in beweging. Rustig liepen ze naar de motorboot die aan het eiland aangemeerd lag. Eenmaal in de boot pakte ze twee peddels en kwamen langzaam, in alle rust onze kant op gevaren. De 40 pk Honda aan de achterkant bleek later alleen voor de sier want gebruiken deden ze hem al een tijdje niet.
Eenmaal op het eiland zagen we de ene indrukwekkende baobab na de andere. Op het eiland waren ook een aantal lodges gebouwd welke normaal verhuurd werden aan vakantiegangers. Nu was het eiland echter leeg en waren wij, samen met de twee mannen, de enige eiland bezoekers. Na een tegenvallende luncht, want die was er niet, hebben we de mannen gevraagd ons terug te brengen naar de overkant. De rest van de middag hebben we doorgebracht op een markt in Brikama waar we veel hetzelfde zagen bij alle verschillende kraampjes.
Zaterdag avond hebben we lekker gegeten bij een tentje aan de Senegambia Strip. Daarna hebben we weer een shisha gerookt en geluisterd naar lekkere live muziek.
Zondag was weer een stranddagje. As usual on sunday.. Na het sporten in de morgen hebben we weer een fijne dag gehad aan het strand. Na 6 uur drankjes drinken en een lekkere maaltijd moesten we welgeteld 800 Dalasi betalen. Dat in ongeveer 15 euro. Dit was uiteraard met zijn drieën.
Maandag was een belangrijke dag. De dag waarop mijn eigen project zou beginnen. De kraamkliniek in Tujereng moet worden afgebouwd. De vorige aannemer, een lokale man, heeft hier een deel van het gebouw neergezet voor een Nederlandse sponsor. Helaas is dit nooit afgekomen en dat is waar Stichting Bouwen in beeld kwam. De muren staan allemaal maar wat er mist is het dak, de kozijnen en de volledige afwerking. Mijn eerste taak is om met een voorman, Musa, en zijn team de kozijnen te plaatsen welke ik vorige week heb besteld bij de lasser.
Maandag morgen zijn we na de kennismaking gelijk begonnen met het plaatsen van de kozijnen. Twee andere werknemers zijn begonnen met het schuren van de spanten waar het dak binnenkort op komt te liggen. Na het plaatsen van de kozijnen en het schuren van de spanten kan alles worden geverfd.
Maandag avond hadden we het geniale idee om te zoeken naar een tentje aan het strand waar we via via, via via via via, via via bij zijn gekomen. Wouter hoorde van een man bij de cornershop dat er een strandtent was genaamd, Black en White. Wij op zoek naar dit tentje. In eerste instantie kwamen we uit bij de vissershaven van Brufut, het rook hier behoorlijk naar verse en minder verse vis en dus besloten we verder te zoeken. Na een klein bospaadje richting de zee te hebben gevonden hebben we bovenaan onze auto geparkeerd en zijn we naar beneden gelopen. Na een indrukwekkende afdaling, (voornamelijk vanwege het uitzicht) kwamen we op het strand. Na nog geen 2 minuten lopen kwam er al iemand naar ons toe gelopen met de opmerking, ‘ik heb hier een strandtent’. Na even te praten bleek dit de strandtent te zijn waarvoor we kwamen. Vier boomstammen, een palmbladeren dakje en kapotte stoelen en tafels bleek het tentje te zijn. Maar prima, misschien is het eten wel erg goed?
Na een koude klets, (biertje) besloten we te vragen of we er konden eten. En natuurlijk, zoals niemand in The Gambia ‘nee’ durft te zeggen was het hier mogelijk om te eten. Ze konden van alles maken en dat deden ze ook regelmatig. Echter moesten we het wel zelf kopen op de vismarkt…
Na bijgekomen te zijn van het lachen besloten we toch maar met een lokale man naar de markt te lopen om onze vis te halen. Op de markt, waar we van alles tegenkwamen van scholletjes en butterfish tot garnalen, haaien en kreeften aan toe, besloten we 5 scholletjes te kopen. In de cornershop kochten we vervolgens rijst en groente en we waren klaar om terug te lopen naar de strandtent waar zij dit voor ons klaar gingen maken.
Op de terugweg, met de vis tussen twee kartonnen van een doos, zagen we van alles aangespoeld op het strand liggen. Van pufferfish tot haaien ingewanden. Enorme kwallen en een aangespoelde baby murene.
Terug op de kapotte stoel begonnen de mannen bij de strandtent druk heen en weer te rennen met de vis, vieze borden en pannen. De een rende weg en kwam terug met bestek terwijl de andere de pannen en borden begon af te wassen in de branding. Dit vonden wij al vrij bizar maar toen de vis naar het strand werd gebracht sloeg dat daadwerkelijk alles. Benieuwd wat er met onze vis zou gebeuren liepen we daar naartoe waar we tot onze verbazing onze vijf scholletjes in het zand zagen liggen. De beste man probeerde het velletje eraf te scheuren en vertelde ons dat dit het beste ging op deze manier, met veel zand dus. Na het afspoelen in de zee waren we nu wel erg benieuwd hoe het eten zou worden.
Tijdens het wachten, wat onderhand al een paar uur duurde, werd het steeds kouder en dus besloten ze naar de twee open vuurtjes waar ze op aan het koken waren, nog een enorm kampvuur voor ons te maken. Op nog geen 3 meter van hun met droge palmbladeren bedekte hutje besloten ze een 2 meter hoog kampvuur te maken. Toen het kampvuur eenmaal brandde kwamen de lege flessen en begonnen ze te trommelen en te zingen. De liedjes gingen nergens over en het werd ons duidelijk dat de mannen zelf ook flink aan de Bob Marley sigaretjes zaten. Toch mocht dat de pret niet drukken.
Het eten was, verassend genoeg, best wel lekker. Soms een beetje zand maar dat namen we maar voor lief.
Dit was tot nu toe verreweg de meest bizarre avond van ons verblijf in The Gambia. De wazige verhalen, de sfeer en gekke ervaring maakte het wel een avond die we nooit meer vergeten.
Dit was mijn blog voor deze keer. Iets langer dan jullie gewend zijn maar er is ook wel het een en ander gebeurd.
Tot volgende keer.
ps. Ik heb foto's bijgevoegd, deze staan alleen in het verkeerde verslag. Sorry. Ze staan in het verslag, De eerste maand.
-
11 Maart 2014 - 18:05
Daniėlle Bouwman:
Hey Niels,
Geweldig om je stageavontuur op deze manier te volgen.
Veel succes verder met je project.
Liefs van ons allemaal.
Groetjes Daniëlle -
11 Maart 2014 - 18:25
Kees:
Hi man,
mooi verhaal! erg leuk allemaal. ben blij dat je buiten werk om ook nog avonturen meemaakt.
Ik geniet van je blog elke keer weer en ik weet dat je vele fans hebt.
succes met je nieuwe project, De kraamkliniek in Tujereng, en ben benieuwd naar de volgende avonturen van je.
Liefs,
Kees -
14 Maart 2014 - 09:47
Christopher:
Goed verhaal weer gast. Vind het trouwens ook mooi om te zien dat ze daar ook gewoon een Sportcity hebben. Zoveel verschillen zijn er dus toch ook weer niet tussen deze twee landen.
Hier trouwens alles lekker. Sven slaagt er nog steeds niet in een whisky avond te organiseren en het GC voelt gewoon niet hetzelfde zonder jou ;-).
Ik kijk uit naar je volgende blog gap!
Op Kees!
Chris -
28 Maart 2014 - 22:47
Jos En Sylvia:
Hoi Niels, we gaan vanaf nu je avontuur met veel plezier volgen. Leuk dat je met een kraamkliniek bezig bent!!! We wensen je nog veel werk plezier en zijn benieuwd naar het vervolg. Dikke kus van ons xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley