Dit pakken ze niet meer af
Door: Niels van den Brom
Blijf op de hoogte en volg Niels
30 April 2014 | Gambia, Brufut
Het vorige blog is alweer een tijdje geleden. Dat komt niet omdat ik jullie niet wil laten weten hoe het hier gaat maar voornamelijk omdat ik hier ook gewoon lekker druk ben. Naast het drukke maar leuke leven voor de stichting hebben we nog steeds veel tijd om na werk of op onze vrije dagen mooie en leuke dingen te doen.
In mijn vorige blog vertelde ik jullie over het leuke verblijf van mijn vader en Wanda en een paar dagen later hoorde ik dat mijn zusje en Dave ook deze kant op komen. Hoe leuk is dat!
Mijn project in Tujereng gaat rustig verder. We hebben hier niet veel haast en daarom heb ik op dit moment twee mannen aan de slag. Zij zijn bezig op het gebouw rondom netjes te pleisteren en de kozijnen van de ramen en deuren netjes af te werken. Wanneer zij hier mee klaar zijn is het even wachten tot we de nieuwe dakplaten kunnen leggen en vervolgens het elektra plan kunnen aanleggen.
Met het project in Brikama ben ik de afgelopen tijd ook een paar dagen bezig geweest. Gezien het feit dat ik samen met Maarten al een dak heb gelegd kon ik helpen met het plaatsen van de spanten, gordingen, windverbanden en kruizen zodat we binnenkort de dakplaten kunnen leggen. Best leuk, op een dak met 43 graden Celsius schroeven en ondersteunen. Na drie dagen lag de hele dakconstructie en nu kunnen we op een moment wanneer het uit komt de platen gaan leggen.
Naast deze twee projecten heb ik met Maarten ook nog twee andere daken gelegd. Het eerste van op een kleuterschool in Sukuta. Hier mochten alle oude dakplaten eraf zodat wij deze konden vervangen voor nieuwe. Een leuk project waarin ik veel heb geleerd. Na de dag hard werken in de brandende gingen we vaak een pilsje drinken bij Eddie’s. De lokale Nederlandse kroeg. Hier hebben we ook heerlijke andijviestamppot gegeten met worst. Stiekem best lekker na een paar maanden alleen maar rijst. Een leuk project waarin ik veel heb geleerd. Het tweede dak was het dak van een gepensioneerde tandarts. Dit liep allemaal vlekkeloos tot Maarten besloot een heuse Epke Zonderland van de steiger te proberen. Zijn score werd vastgesteld door een vijf koppige jury en was een 8. Dat kwam voornamelijk doordat zijn afsprong niet zo lekker ging. Na de beoordeling hebben we toch maar een ritje naar het ziekenhuis gemaakt waar werd geconstateerd dat zijn been gebroken was. Balen!
Drie zondagen terug hebben we een prachtige strandwandeling gemaakt van Brufut naar Tujereng. De mensen vertelden ons dat het 4 kilometer was maar als ik het moet gokken denk ik een krappe 10. Op sommige plekken was het strand niet zo toegankelijk en moesten we, met de tas op ons hoofd, door het water naar de overkant. De stroming viel hier best wel tegen maar toch was het een leuke belevenis. Onderweg hebben we een paar stops gedaan voor een drankje en uiteindelijk kwamen na een lange strandwandeling aan in Tujereng waar Maarten al klaar lag met een welverdiende Julbrew. Het lokale pilsje. Na een duik in de zee, nog een of twee pilsjes en een heerlijke maaltijd op het strand gingen we met de auto terug naar huis voor een lekker nachtje slapen.
Koningsdag ging hier ook niet geheel onopgemerkt. Althans, ik heb zaterdag gewoon gewerkt maar zondag waren Wies, Wouter en ik vrijwilliger op de spelletjes middag en de markt. We hebben samen met nog wat andere studenten de spelletjes begeleid en de marktkraampjes opgezet. Ik was verantwoordelijk voor de ‘Troonafstand’. Het spelletje wat de meesten kennen als ballen gooien. De hele middag stond er een rij met kindjes die de blikken om wilde gooien en bij elk omgegooide blik was ik even enthousiast en blij voor de kindjes. Op het blaadje waar we de score op moesten noteren vond ik het ook leuk om een kleine tekening erbij te maken en de meesten vonden dat toch wel erg leuk.
De tijd vliegt hier en voor mij wordt alles steeds meer gewoon. Ik denk dat dat ook de voornaamste reden is van het afnemen van de hoeveelheid blogs. Alle gekke en nieuwe dingen nemen af en het leven hier wordt mijn nieuwe gewone leven. Desondanks een heerlijke avontuur, een mooie tijd en een leerzame periode die niemand me meer afpakt!
-
30 April 2014 - 14:55
Lisanne:
Lieve lieve broer !
Ik mis je zo super erg en begrijp als geen ander dat dit je nieuwe normale leven word.
Over precies een maandje mag ik hier een kijkje in nemen en ik kan daar echt niet op wachten!
Ik spreek je hoop ik heel snel weer! Dikke zoenen van iedereen hier!
xxxxxx -
30 April 2014 - 16:55
Lars En Joni:
Hee chef! Wat leuk weer om te lezen man! Top dat je het zo naar je zin hebt, dat word wennen als je weer terug bent!
Succes en we spreken elkaar!
Xx -
01 Mei 2014 - 10:46
K:
Hi man,
Wat ontzettend fijn om tezien dat je helemaal je draai gevonden hebt. En leuk dat alles een beetje "gewoon" voor je wordt. Dan is het straks thuis in Nederland weer allemaal nieuw! Ook een mooi vooruitzicht.
Lisanne kan haast niet wachten tot zo naar Gambia vertrekt. Einde van de maand dus dat is gezellig voor jullie.
Laten we snel weer eens bellen. We missen je allemaal.
Liefs,
Kees -
01 Mei 2014 - 14:27
Ineke En Wim :
Hè lieve Niels,
Ondanks dat we vrienden zijn geworden of Facebook ... en daardoor veel verhalen en mooie foto' s voorbij zien komen.. ook hier toch maar even een lieve groet van Wim en mij.
Wat super dat Lisanne met Dave daarheen komen...een stukje thuis snuffelen en ruiken.
Super! Genietse en werkse Niels ... Liefs van ons
Ineke en Wim -
02 Mei 2014 - 16:06
Henk Eijlers:
Hi Niels,
Dank voor je nieuwe blog. Erg leuk om te lezen en fijn te horen dat het je goed gaat in tegenstelling tot
je collega Maarten. De tijd gaat snel en ik (en velen met mij) verheug me op je terugkomst maar eerst moet je werk af en ga je je zus en Dave nog ontvangen.
Momenteel wordt mijn huis van buiten geschilderd, zo ben ik stapsgewijs bezig om je thuiskomst voor te bereiden. Ik wens je nog een heel goede tijd en veel succes met je werkzaamheden. Als je tijd hebt horen we misschien nog wel eens iets van je.
Een hartelijke groet van je
opa -
04 Mei 2014 - 17:37
Ada Eijlers:
Hoi, levensgenieter, wat bouw jij aan prachtige herinneringen, dat alles gewoon wordt , is een teken dat je je thuis voelt. Maar gewoon, je zult het verschil merken als je straks gaat pootje baden met de opa (bij Oud Valkeveen). Het lijkt me zo geweldig, die hele andere wereld. Het is hier echt kamikaze op de snelweg. Zou geloof ik liever wat stenen en kuilen tegenkomen. Vindt de plaatselijke bevolking je nu ook bij hun horen?
Ga jij nu geen atletische hoogstandjes uithalen, 1 poot in het gips is genoeg. Denk aan je moeder. Leuk dat zusje ook komt. Je bent een zondagskind, zuig alles in je op, dan kunnen we nog lang van je verhalen genieten. Tot je volgende bericht, liefs Ada
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
